Nieuws

En wat moet er nu met Fikkie?

Sinds kort hebben wij er weer een nieuwe hond bij: Diddi heet hij. Ja het is een ‘hij’, al doet de naam iets anders vermoeden. Maar daar kan die arme hond ook niks aan doen. In augustus vorig jaar overleed één van onze honden. Omdat we voorlopig geen puppy meer wilden, besloten wij te wachten totdat er zich een geschikte volwassen herplaatshond zou aandienen. Twee weken geleden was het dan zo ver. Een bevriende fokker belde met de vraag of wij belangstelling hadden voor een soortgelijke hond als onze overleden hond Duca. De baas van Diddi, een oudere alleenstaande man zonder kinderen, was met de scootmobiel naar de markt gegaan en nooit meer thuis gekomen. Een hele verdrietige situatie dus. En voor de nabestaanden een erg chaotische tijd. Manlief heeft Diddi opgehaald en het blijkt een hele fijne hond te zijn die bovendien een goede opvoeding genoten heeft. Iedereen blij: nabestaanden opgelucht, wij blij, fokker blij en Diddi lijkt ook wel blij te zijn met ons. Tenminste, dat laatste vermoeden wij. Mooi dat het zo is uitgepakt. De nabestaanden waren zo verstandig geweest om een fokker uit de buurt te bellen met de vraag of zij Diddi wilde ophalen en hem kon herplaatsen bij iemand die bekend was met het ras. In het geval van een rashond zonder gedragsproblemen is herplaatsen meestal geen probleem. Gegadigden genoeg, en deze keer waren wij de gelukkigen.

Maar, het gaat niet altijd zo gemakkelijk en nabestaanden kunnen soms behoorlijk in hun maag zitten met de huisdieren van hun dierbare overledene. Zo ook de nabestaanden van mijn overleden buurman, die na het zeer onverwachte overlijden van hun broer zelf maar moesten bedenken wat er met zijn drie paarden en zijn hond ging gebeuren. De hond, oud en bepaald geen schoonheid, is na wat omzwervingen (leve Facebook!) toch nog ergens bij mensen thuis terecht gekomen. Gelukkig dus niet in het asiel. De paarden, waar onze alleenstaande buurman altijd tegen praatte en mee knuffelde alsof het zijn kinderen waren, zijn uiteindelijk opgehaald door een handelaar en met onbekende bestemming afgevoerd. Er gaan zelfs geruchten in het dorp dat ze in het slachthuis zouden zijn beland. Zou mijn buurman dat zo gewild hebben? Ik denk het niet. Anderzijds, hij had op voorhand best iets kunnen regelen. Maar dat had hij dus niet gedaan….

Als cliënten met een huisdier mij tot executeur en/of levensexecuteur hebben benoemd, is mijn vraag dan ook altijd: wat heeft u geregeld, of gaat u nog regelen, voor uw huisdier(en) voor het geval u er zelf niet meer voor kunt zorgen of als u overlijdt? En dan blijkt regelmatig dat zij daar nog helemaal niet over hebben nagedacht. Terwijl ze natuurlijk wel allemaal graag willen dat er straks heel erg goed voor hun huisdier(en) wordt gezorgd. Vreemd is dat eigenlijk. Van mij krijgen ze dus huiswerk: bedenk bij leven en welzijn al een oplossing voor je huisdier(en) en geef mij duidelijke instructies over hoe te handelen. Hoezeer ik zelf van huisdieren hou, ik kan ze natuurlijk niet allemaal mee naar huis nemen.

Voor nabestaanden die tevens erfgenaam zijn zit er trouwens nog wel een addertje onder het gras, als het gaat om het herplaatsen van een geregistreerd huisdier van de overledene. Want, let op: het tekenen van een afstandsverklaring, het aanpassen van het eigenaarschap in de landelijke databank en/of het verkopen van vee, kan gezien worden als daad van aanvaarding. Waardoor je het risico loopt op te moeten draaien voor mogelijke schulden van de overledene. Weet je dus niet zeker of je de nalatenschap wel zuiver wilt aanvaarden, omdat deze misschien negatief uitpakt, regel dan in eerste instantie alleen goede verzorging. Dat kan natuurlijk prima bij een beoogde nieuwe eigenaar. Maak met hem of haar dan wel goede afspraken over een eventuele vergoeding voor de verzorging. Pas als je hebt besloten de nalatenschap te aanvaarden, kan je het huisdier administratief overdragen aan de nieuwe eigenaar. En twijfel je over wat wel of juist niet te doen: vraag om advies bij een professionele executeur of notaris.

Tot slot nog een tip voor alleenstaanden en senioren die eigenlijk best graag een hond of kat zouden willen hebben maar dat niet doen met de gedachte: wie zorgt er voor het dier als ik ziek word of als ik er niet meer ben? Voor die mensen is er de Stichting Gezelschapsdier. Zij bemiddelen in volwassen dieren , die bij ernstige ziekte of overlijden van hun (nieuwe) baas of bazin dan weer door de Stichting Gezelschapsdier worden opgevangen en herplaatst. Een mooi initiatief! Zie: http://www.stichting-gezelschapsdier.nl/ 

Terwijl ik deze blog schrijf, ligt Diddi trouwens heerlijk onder mijn bureau te slapen.....

Terug naar de vorige pagina >