Nieuws

Over  intens verdriet en nieuw geluk

Bijna 4 jaar geleden stuurt  hij  een email: hij had mij horen spreken tijdens een lezing en wil graag een afspraak maken. Zijn partner was enkele jaren daarvoor overleden en hij zocht  iemand die zijn zaken kon regelen als hij het zelf niet meer zou kunnen: een gevolmachtigde. En iemand die zijn nalatenschap kon afwikkelen: een executeur dus. Zelf heeft hij geen kinderen, zijn overleden partner had er vier en onderling ligt het wat gecompliceerd. Daarom geeft hij de zaken liever uit handen aan een ‘onafhankelijk’  iemand, zoals ik. Hij is beeldend kunstenaar en docent op de kunstacademie.  Bij mijn eerste bezoek leidt hij mij rond in zijn atelier. En vertelt hij hoe de afgelopen jaren zijn geweest: toen zijn partner ernstig ziek werd en tot haar overlijden  thuis door hem werd verzorgd met hulp van vrienden en familie. Het was niet gemakkelijk, maar hij is dankbaar dat ze het zo samen hebben gedaan.  In de weken die volgen maken we samen een persoonlijk naslagwerk. Zodat ik in de toekomst , in mijn rol als gevolmachtigde of executeur, niet hoef te zoeken en zijn familie en vrienden nergens naar hoeven te gissen. Het maken van dit naslagwerk  roept veel emoties op, hij slaapt er slecht van en we doen het in meerdere sessies. Tijdens de gesprekken blijkt dat hij voor de tweede keer weduwnaar is geworden. Als het klaar is zegt hij: het maken van dit naslagwerk was een onderdeel van mijn rouwproces en binnenkort hoop ik te beginnen aan het volgende hoofdstuk.  Het komt op mij wat mysterieus over.

Een jaar later valt er een enveloppe op de mat. Met een uitnodiging voor een expositie.  Alleen voor genodigden en uitsluitend op afspraak.  Op ‘mijn’ datum  ligt er een klein laagje sneeuw. Samen met de andere aanwezigen word ik persoonlijk welkom geheten in zijn huiskamer en vertelt hij wat we gaan doen: een excursie maken door de  tuin, waar tien installaties zijn opgesteld. Allemaal hebben ze iets met het leven en sterven van zijn  partner, of zijn eigen verdriet, te maken. Samen gaan we op pad en bij iedere installatie legt hij ons uit wat het thema is.  En zo vertelt hij gaandeweg  het levensverhaal van zijn partner en hoe hij hun jaren samen, en de periode daarna,  beleefd heeft. Op weg naar huis kan ik alleen maar stil zijn.

Wij zien en spreken elkaar daarna jaarlijks in verband met het updaten van zijn naslagwerk. Gaandeweg pakt hij de draad weer op.  Een half jaar geleden  stuurt hij mij een mail : hij is  verliefd en heeft  officieel ‘verkering’!  Ik heb zo’n vermoeden om wie het gaat, ook al ken ik haar naam niet. De naam en contactgegevens van zijn geliefde staan ook vermeld in de mail en of ik er maar wel voor wil zorgen dat die in zijn naslagwerk terecht komen.  Niet veel later kom ik beiden tegen, en ik herken haar direct. Vorig jaar zomer  kwam zij bij hem langs toen ik er toevallig ook was. Ik meende toen al  te signaleren dat er een vonk was overgeslagen, maar had er bewust niet naar gevraagd. Ik vertel dat aan hem en hij lacht: ja, dat hadden meer mensen gezegd, maar hij had het toen zelf  nog niet  door..............

Deze blog is gepubliceerd met toestemming van betrokkene