Meestal kijk ik Pauw, of Jinek, in bed . En vrijwel altijd val ik dan halverwege spontaan in slaap. Vorige week niet. Toen waren Hugo Borst en Adelheid Roosen namelijk te gast. Om te vertellen over de serie die zij opgenomen hadden in verpleeghuis De Leeuwenhoek. Omdat ik, behalve executeur en levensexecuteur, ook toezichthouder ben bij twee zorgorganisaties, wekte dit mijn belangstelling. Echter, het lukte mij niet om het volgende gevoel te onderdrukken: twee bekende Nederlanders die de akelige ziekte van hun ouders exploiteren onder het mom van ‘het verbeteren van de ouderenzorg’. Overigens zijn zij daarin niet uniek en zullen er in de toekomst vast nog meer bekende Nederlanders, met een demente ouder, aan de rest van Nederland gaan vertellen wat zij allemaal meemaken en hoe het (niet) moet.
Terug naar Pauw, waar ook wat scènes uit de serie werden getoond. Waaronder een scène waarin Adelheid een diep demente vrouw in haar armen heeft in een daarvoor speciaal geconstrueerd bad. Adelheid was er oprecht van overtuigd dat dit deze mevrouw erg veel goed deed, en ook (of vooral?) Adelheid zelf had er zichtbaar van genoten. Waarom het nodig en nuttig is om dat aan de hele Nederlandse bevolking te tonen, begreep ik echter niet. Een vriendin van mij, die zelf een demente vader heeft, verwoordde het als volgt : demente ouderen die ‘als speelgoed’ gefilmd worden door bekende Nederlanders. Ik begreep exact wat zij bedoelde.
De volgende dag sla ik de ochtendkrant (Trouw) open en lees ik een stuk over de schrijnende situatie in verpleeghuis De Leeuwenhoek. Althans, volgens familieleden van sommige bewoners en professionals van binnen en buiten de organisatie. En vervolgens: een ietwat onhandig geformuleerde reactie van de bestuurder van Humanitas. Die later, tijdens een interview bij Nieuwsuur, weer eens bewees dat een goede mediatraining onmisbaar is als je als bestuurder in dit soort zaken verwikkeld raakt.
Altijd lastig, om als buitenstaander een oordeel te vellen over wat er daar werkelijk aan de hand is. Ik waag mij er niet aan, want ik ken de complexiteit van de verpleeghuiszorg maar al te goed.
De enige gedachte, of liever gezegd zorg, die bij mij bleef hangen was van meer persoonlijke aard. Namelijk: hoe zorg ik ervoor dat ik, als ik dement zou worden, niet in bad beland met types zoals Adelheid Roosen en dat vervolgens ook nog eens wordt uitgezonden? Daarover schreef ik een korte lezersreactie in dagblad Trouw. En jawel, die werd geplaatst! Enkele dagen daarna reageerde een andere lezer op mijn bijdrage. Zij was juist heel erg enthousiast geworden en wilde graag opgenomen worden in een instelling waar Hugo en Adelheid welkom zijn. Zij ging meteen een brief schrijven aan haar man en kinderen waarin ze deze wens op papier ging zetten. Zo zie je maar weer: mensen verschillen nogal van elkaar. En gelukkig maar.
In mijn rol als levensexecuteur vraag ik mijn cliënten, mits ik ook medisch gevolmachtigde ben, altijd om na te denken over hun wensen als het levenseinde in zicht begint te komen. En hier iets over op te schrijven in de vorm van een zorg- of wilsverklaring. Maar ik had nooit bedacht dat ik ze in de toekomst wellicht ook nog moet vragen of ze, als ze het zelf niet meer kunnen beslissen of vertellen, wel of niet in bad willen met een bekende Nederlander………
